Ze wordt bijna vier, mijn grote, iets te dikke, buitengewoon onsmakelijke, blonde vriendin: Lou. Het eerste jaar met Lou was, tja hoe zou ik het waarachtig kunnen omschrijven, afzien. Een pup in huis halen, met toegegeven bizar weinig voorkennis, biedt garantie op drama en klucht. Ze slokte idioot veel van mijn werktijd op, kon in het begin nog niet naar de hondencrèche (jaaa oud zuid), des te meer reden om mijn belevenissen aan een blog toe te vertrouwen: puptalk.
De hondencrisis leidde uiteindelijk tot een soort bedrijfsheroverwegingscrisis, ik kwam nergens meer aan toe en nam van lieverlee een coach in de arm, om mezelf zakelijk weer op het rechte pad te krijgen. Haar eerste advies, een blog over jezelf als hondenmoeder moet als eerste de deur uit. Ik trok, onder luid protest van een aantal fans, de stekker uit m’n hondenmanier, maar nog altijd heb ik het idee dat ik nog wel eens wat met mijn verhalen ga doen..
Een melange van lavendel, vanille en rode peper…
Iemand met ook maar de geringste vorm van smetvrees adviseer ik ten zeerste om nooit en te nimmer een Labrador Pup in huis te nemen want de huiselijke hygiëne wordt er niet beter op, voor de zwakmaagigen onder u skip dit stukje maar….
Een labrador staat bekend om zijn onverzadigbare vraatzucht. Een licht obese labradorpup die wegens dreigend overgewicht op een schamel rantsoen is gezet transformeert tot een oraal geobsedeerde gremlin die werkelijk alles op eet wat ook maar enigszins eetbaar lijkt. Ze krijgt drie keer per dag een handje brokjes tot op de gram uitgemeten. Keurig wacht ze tot ze het commando krijgt, dat ze naar haar bak toe mag om vervolgens haar ontbijt, lunch en diner binnen 8,4 seconden naar binnen te schrokken. Een goed gesprek over mindfull van je eten genieten leidde tot niks, Lou haar oplossing voor het karige maal, zoekt ze buiten het officiële menu.
Onze foodie gedraagt zich als een uitgehongerde deelnemer van Expeditie Robinson en deinst er niet voor terug om alles aan een culinaire inspectie te onderwerpen, zo heeft ze de afgelopen week al het volgende gegeten:zes geurkaarsen in de uitvoering lavendel, een pak vanille vla, een complete rode peper, een halve doos aan loom elastiekjes, een loper, een paard en een koningin van het schaakspel werden half aangevroten en uitgespuugd, 7 verftekeningen, 3* Parool en 1* Financieel Dagblad, de afstandsbediening van de TV, twee linkerschoenen (de nieuwe) van Yas, een gieter, het vetbolletje voor de vogels en het complete arsenaal aan ingepootte tulpenbollen op het balkon. Alles verdween in het bijtgrage snoetje van Lou.
Eindelijk na al die jaren hebben we er een huisgenoot die blij is met alles dat rauw of gekookt in haar snuit beland. Een verfrissende ervaring in mijn huishouden vol “iklustniks”eters, maar het venijn van een omnivoor zit m onder de staart. Alle non food moet er namelijk ook weer in ongeschonden vorm uit en dat leidt zeker in het geval van de loom elastiekjes tot kleurrijke taferelen.( ja we mimen nog even dat gebaar met het poepzakje) Het maakt het poepruimen een interessante bezigheid, als de controlerende macht weet ik direct wat ik de volgende keer beter moet opruimen. Maar het kan allemaal nog erger, van de week kwam ik in het Amsterdamse bos een man tegen met zijn labrador. Hij keek wat nors maar als een echte Harley rijder begroette ik hem toch. “Wat een mooi exemplaar heeft u”, zo lachte ik hem en zijn hond vriendelijk toe. De hond keek schuldbewust naar zijn baas die verbeten terug groette en baste: “Dit exemplaar gaat deze week nog op marktplaats. Het beest heeft voor de derde keer mijn autosleutel op gegeten.” In de verte kwam een taxi aanrijden, zwaaiend gebaarde de man dat die voor hem bestemd was. Naar huis om de reserve sleutel op te halen. In de week daarna checkte ik zenuwachtig de afdeling tweedehands honden op het web: Hij zou toch niet echt?” Gelukkig ben ik dat mooie bruine exemplaar niet tegengekomen, want zo zit het ook wel weer: een hond traint meer dan jouw wandelconditie alleen, je vergevingsgezindheid blijkt ook een stuk rekbaarder dan je dacht. Het zijn die mooie bruine ogen hè die doen het ‘m en natuurlijk een lebber met die warme natte lap waarvan je niet weet waar die allemaal aan heeft zitten likken. Het is living on the edge, want binnenshuis zijn het lavendelkaarsen, maar haar streetfood repetoire…. daar zullen we het maar niet over hebben.