De afgelopen week bestormden ze de bühne van het Ziggo Dome; Bono, Adam, Larry and the Edge. Vier avonden lang was het file rijden ‘naar’, in plaats van ‘uit ‘Amsterdam tijdens de avondspits, want duizenden fans moesten meer dan 6 jaar wachten op de retour van wat volgens velen de grootste rockband aller tijden is: U2.

Toegegeven, ik ben ook een hardcore groupy. Mis al twintig jaar geen enkel concert en lag in weer in wind in mijn slaapzak voor de plaatselijke VVV om mezelf te verzekeren van tickets. Mijn adoratie heeft niets van doen met de fysieke aantrekkingskracht van een overrijpe leadsinger die sinds korte tijd platinablond door het leven gaat. Nee, ik joel, schreeuw en fluit mij de longen uit het lijf, omdat ik niets anders kan dan in katzwijm vallen voor het zelftransformerend vermogen, dat de Ierse gentband al meer dan dertig jaar uit de hoge hoed tovert.

In de jaren negentig waren zij degenen die Berlijn als frontrunners omarmden als nieuw creatief mekka. Zij gaven de aanzet voor het grote publiek om Unter den Linden en aanhangige trabandjes te bombarderen tot cult, favoriete citytrip en tot broedplaats van een innovatieve start-up scene. Eind jaren negentig toen de economische bloei van bricks en clicks ongekende proporties aannam, mokten de heren over het über-kapitalisme met nummers als Daddy’s gonna pay for your fast car en het icoon de Popmart Tour en een ‘Supermarket trolly’, die verwezen naar de zuurheid van consumerende hebzucht. Ook hier stond onder andere Bono met U2 vooraan in de trendlijn, weg van het hebben, op naar het delen.

Deze blog verscheen eerder op picturingthefuture, verder lezen kan bij mijn LI-Artikelen